Gedachtewolk bij deze Amazonefoto:

‘Elke zin die de medische verpleegkundige tegen ons zei, bleek een lijflijn die me terugtrok in het hier en nu. Terug op de stoel waar ik zat en waar ik voor een moment vanaf tuimelde de onbekende afgrond in, toen we inderdaad de diagnose hoorden die ik al een paar dagen vreesde.’
Dat was 6 jaar geleden en voor mij lag een traject waar ik geen idee van had wat dat met mij zou doen, zowel mentaal als fysiek.
Fysiek was ik van tijd tot tijd behoorlijk gesloopt en sommige mensen gebruiken het woord ‘verminkt’ als ze horen dat mijn rechterborst is geamputeerd. Ik moest serieus net heel lang nadenken om op dat woord te komen. Dat is iets dat mij wel vaker gebeurt, dat ik niet zo snel als voorheen op een woord kom. In dit geval komt het denk ik omdat het werkelijk níet in mijn hoofd leeft, dat mijn lichaam verminkt zou zijn. In plaats daarvan zie ik mezelf nu als trotse Amazone. En dat is meteen wel exemplarisch voor mijn mentale staat van zijn, ik blijf in staat mijn eigen verhaal te maken.
Na de shock, die heel groot was, met ook gedachten als ‘misschien word ik wel depressief’, veerde ik gelukkig vrij snel terug omdat het mij lukte om mij te laten omarmen door mijn geliefde(n). En we uit de puinhoop die mijn leven voelde op dat moment, gingen creëren. 💭

Foto: John Kraft