Als dat meer het uitgangspunt zou zijn, zou dat niet bijdragen aan het vermogen ons beter te verplaatsen in de ander? En besef te hebben dat de ander een perspectief beleeft die verschillend is dan die van jezelf? Van emoties zijn we volgens mij veel meer doordrongen dat die heel persoonlijk en dus bij iedereen anders zijn. Als we deze emoties/gevoelens daarbij meer als feiten benaderen, persoonlijke feitelijkheden, feiten die je dus moet ‘checken’, ga dan je mogelijk en hopelijk vanzelf meer vragen stellen aan elkaar? En dus niet zo invullen?