Ode aan de (helende) kracht van Fantasie

(En waarom dit onmisbaar is bij persoonlijke ontwikkeling)

‘Jezelf zijn, dat is geluk’

(uit ‘wandelende meisjes’ van Marjolein Pieks)

Om jezelf te kunnen ontdekken is ruimte nodig waarin je je vrij kan bewegen en waarin je beleeft dat fantasie een belangrijk middel is, dat je in staat stelt steeds je eigen verhaal te maken. Misschien niet altijd realistisch, maar je kan even gaan zwerven en je laten verrassen waar je gedachten je brengen. Vervolgens kan je met rechte rug de monsters recht in hun bek kijken, die er mogelijk in het echt zijn. Dit eigen verhaal helpt je (nare) gebeurtenissen een vaste plek te geven in je leven, met een gouden strik erom, zodat iedereen het kan en mag zien in plaats van dat je het wegstopt.

Ik ben blij dat ik onderdeel ben van een beweging in het onderwijs om kunsteducatie (het leren van, met en door kunst) een vaste plek te geven. Kunsteducatie als basis en vertrekpunt om je als mens persoonlijk en professioneel te kunnen ontwikkelen en ontplooien. Via kunsteducatie word je vermogen ontwikkeld om op eigen wijze te kijken, luisteren, bewegen, voelen, ervaren en maken, en jij bent de regisseur. Parallel aan dit proces word je ‘curiosity quotiënt’ ontwikkeld, zodat je ook nieuwsgierig bent naar wat andere maken en niet bang bent als dat verhaal totaal anders is dan dat van jou. 

Nieuwsgierig zijn helpt om met ‘niet-weten’ om te gaan. Ben je nieuwsgierig, is het onzekere van de dag van morgen iets om naar uit te kijken. En met die gedachte kan ik dan met een rustig gemoed in slaap vallen.

(‘Curiosity quotient’ term van Thomas Friedman, Pulitzerprijswinnende journalist)

Ik had de mazzel dat ik geboren ben met een rijke fantasie en dat deze verder werd aangewakkerd door de verhalen die mij werden verteld. In het verlengde hiervan ontdekte ik hoe ik deze verhalen samen met andere kan verbeelden. Wat ik ook bijzonder vind, en mij niet had gerealiseerd toen John en ik met de foto’s begonnen, dat voor andere mensen de serie ook van betekenis is. Het blijkt een manier te zijn om aan de hand van de foto’s het gesprek over borstkanker makkelijker met elkaar aan te gaan en zo jouw verhaal te delen met de ander.

Zie hier een nieuwe Amazone foto!

Om in de sfeer van Hannah Arendt te blijven, wil ik het volgende opnieuw van haar aanhalen: Zij stelt dat op de vraag: ‘Wie ben je?’ Het beste antwoord luidde: Sta mij toe een verhaal te vertellen” (Hermsen, 2014, p. 61). 

(uit ‘Tafel-Genoten, mijn positionering als kunsteducator)

Voor iedereen die de mythe van de Amazones niet kent:

Dit was een strijdbaar en heldhaftig volk van alleen vrouwen, volgens de mythe sneden zij hun rechterborst af, zodat zij beter al paardrijdend pijl en boog konden hanteren. Ik was negen jaar toen mijn vader dit verhaal vertelde, dat maakte diepe indruk op mij. Toen absoluut zonder het besef hoe dit verhaal mij later hielp om mijn nieuwe lichaam op een andere manier te gaan bekijken en te omarmen na een borstamputatie om borstkanker te behandelen. 

Mezelf identificeren met stoere en heldhaftige vrouwen vind ik zo gek nog niet!

In de serie De Amazone: